Υπάρχει Χρόνος;

Δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία ότι η κατανόηση της λειτουργίας του ΧΡΟΝΟΥ αποτελεί το πλέον ΔΥΣΚΟΛΟΝΟΗΤΟ ΘΕΜΑ, είτε αναφέρεται στην Φυσική είτε στην Μεταφυσική του υπόσταση.

Υπάρχει ή δεν υπάρχει Χρόνος και ποια είναι η θέση μας απέναντί του;

Μία ικανοποιητική απάντηση σε αυτήν την ερώτηση είναι εξαιρετικά δύσκολη, διότι χρειάζεται απαραιτήτως να χρησιμοποιήσουμε εξειδικευμένες επιστημονικές γνώσεις, που τις περισσότερες φορές είναι πολύ δύσκολα κατανοητές στον μέσο Άνθρωπο.

Για τον λόγο αυτό, σήμερα θα επιχειρήσουμε να προσεγγίσουμε αυτό το θέμα με έναν τελείως διαφορετικό και άκρως πρωτοποριακό τρόπο, που στηρίζεται αποκλειστικά στις ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑΣ σε συνδυασμό με τις ΚΡΥΦΕΣ ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ.

Όπως θα δούμε, ο συνδυασμός αυτών των δύο ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΩΝ ΑΡΧΩΝ είναι σε θέση να μας δώσει μία απολύτως ικανοποιητική απάντηση σε αυτό το τόσο δύσκολο θέμα, με τον απλούστατο τρόπο που θα μπορούσε να υπάρξει!

Σήμερα δεχόμαστε ότι το Σύμπαν ξεκίνησε από μία μεγάλη έκρηξη, η οποία έγινε περίπου πριν από 13,8 δισεκατομμύρια χρόνια. Δεν γνωρίζουμε όμως ούτε τον λόγο που οδήγησε σε αυτήν την έκρηξη, αλλά ούτε και τί υπήρχε πριν από αυτήν.

Αντιθέτως η Ελληνική Μυθολογία, η οποία δέχεται το γεγονός της μεγάλης έκρηξης ως το αποτέλεσμα της μεγάλης έκρηξης του Ορφικού ή Κοσμικού Ωού από το οποίο δημιουργείται ο ΚΟΣΜΟΣ ή η ΤΑΞΗ, ενώ γνωρίζει ότι πριν από αυτήν την κατάσταση επικρατούσε το ΧΑΟΣ.

Επομένως η Μυθολογία μας αντιλαμβάνεται και διαχωρίζει πλήρως ΔΥΟ ΚΥΡΙΕΣ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ:

1. Το ΧΑΟΣ που επικρατεί πριν την μεγάλη έκρηξη και

2. Τον ΚΟΣΜΟ που προκύπτει μετά το καθοριστικό γεγονός της μεγάλης έκρηξης και οδηγεί βεβαίως στην εμφάνιση της ζωής.

Αυτές οι δύο κύριες Συμπαντικές καταστάσεις, εκφράζονται στην Μυθολογία μας αντίστοιχα με την ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΚΡΟΝΟΥ και την ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΔΙΟΣ.

Το θέμα αυτό είναι ιδιαιτέρως σημαντικό, διότι όπως είναι γνωστό στην Ελληνική Μυθολογία, πίσω από το αινιγματικό πρόσωπο του ΚΡΟΝΟΥ υποκρύπτεται η επίσης αινιγματική και δυσερμήνευτη έννοια του ΧΡΟΝΟΥ.

Το κύριο χαρακτηριστικό της πρώτης περιόδου της Βασιλείας του Κρόνου, είναι ότι ο ΚΡΟΝΟΣ ΤΡΩΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ. Διαπιστώνουμε δηλαδή ότι στην πρωταρχική κατάσταση του Χάους που επικρατούσε, δεν μπορεί να υπάρξει ακόμα γέννηση, επομένως ούτε και ζωή με την έννοια που την γνωρίζουμε.

 

Παρόλα αυτά με ένα τέχνασμα της Ρέας, της γυναίκας του Κρόνου, καταφέρνει να γεννηθεί ο Δίας, ο οποίος όταν γίνεται Άντρας, επιτίθεται στον πατέρα του και μετά από την διεξαγωγή της περίφημης ΤΙΤΑΝΟΜΑΧΙΑΣ νικάει τον Κρόνο με αποτέλεσμα να τον φυλακίσει στα Τάρταρα.

Από την στιγμή αυτή, ο Δίας κληρονομεί την εξουσία του πατέρα του και γίνεται αυτός ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ.

Υπάρχει όμως το εξής παράδοξο γεγονός.

Σε αυτήν την δεύτερη κύρια Συμπαντική κατάσταση την οποία αναγνωρίζουμε σαν Βασιλεία του Διός, ο Δίας ενώ είναι ο αδιαμφισβήτητος νικητής της Τιτανομαχίας, διαπιστώνει ότι για να καταφέρει να διοικήσει τον Κόσμο που έχει φτιάξει, έχει την απόλυτη ανάγκη από την παρουσία των άλλων δύο αδελφών του που εντωμεταξύ έχει ελευθερώσει μέσα από την κοιλιά του Κρόνου:

Του Πλούτωνα και του Ποσειδώνα.

Ο λόγος που υπάρχει η απόλυτη ανάγκη της παρουσίας και των τριών αδελφών είναι διότι, τα ΤΡΙΑ ΑΔΕΛΦΙΑ υποκρύπτουν τις ΤΡΕΙΣ ΔΙΑΣΤΑΣΕΙΣ του Χρόνου-Κρόνου, το Παρελθόν το Παρόν και το Μέλλον, οι οποίες είναι απαραίτητες για να υπάρξει η έννοια της μέτρησης, ώστε να εμφανιστεί η ζωή, όπως την γνωρίζουμε, μέσα στον Κόσμο των Αντιθέσεων που ζούμε.

Σύμφωνα με την θεωρεία του Παρμενίδη, το Εν (ΚΡΟΝΟΣ) γίνεται Πολλά (ΔΙΑΣ- ΠΟΣΕΙΔΩΝΑΣ- ΠΛΟΥΤΩΝΑΣ) και κάποτε αυτά τα Πολλά ξαναγίνονται Εν.

Την θεμελιώδη αυτή Αλήθεια, τον θεμελιώδη αυτόν Συμπαντικό Νόμο, πριν από τον Παρμενίδη την έχει διατυπώσει ο Μουσαίος στη «ΘΕΟΓΟΝΙΑ» του, όπως μας πληροφορεί ο Διογένης ο Λαέρτιος στο Προοίμιο του περισπούδαστου συγγράμματός του «Βίοι και γνώμαι των εν Φιλοσοφία ευδοκιμησάντων» ως εξής:

«Ἑξ ἑνὸς τὰ πάντα γίγνεσθαι καὶ εἰς ταυτόν ἀναλύεσθαι»

Αφ’ ετέρου η «ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΑ» του Λίνου του Θηβαίου αρχίζει με τον διαφωτιστικότατο στίχο:

«Ἦν ποτὲ τοι χρόνος οὔτος, ἐν ῶ ἄμα πάντ’ ἐπεφύκει»

(Ήτανε κάποτε χρόνος, που τα πάντα μαζί συνυπήρχαν).( Προίμιον 3,29,44)

Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να καταλάβουμε την δυσκολότερη ίσως αλήθεια που αφορά στην λειτουργία του Σύμπαντος:

Αυτός ο στίχος του Λίνου μας μιλάει για την πρώτη Συμπαντική κατάσταση της Βασιλείας του Κρόνου, την τόσο δυσκολονόητη για εμάς κατάσταση που υπήρχε πριν από την μεγάλη έκρηξη, κατά την οποία ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΚΟΜΑ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ και επικτρατεί το ΧΑΟΣ στο οποίο δεν υπάρχει Χρόνος.

ΚΡΟΝΟΣ= ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ ΧΡΟΝΟΥ = ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΡΗΞΗ

ΔΙΑΣ = ΜΕΡΤΗΣΗ ΧΡΟΝΟΥ = ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΚΡΗΞΗ.

Αυτό που χαρακτηρίζει την περίοδο της βασιλείας του Δία είναι ότι ΦΥΛΑΚΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΡΟΝΟ ΣΤΑ ΤΑΡΤΑΡΑ, επομένως θέτει την δύναμή του, ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΜΙΑ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ που δεν υπήρχε πριν.

Αυτή η λειτουργία όμως δεν είναι άλλη παρά η μέτρηση του Χρόνου!

Ο Χρόνος παύει πλέον να είναι χαοτικός και ανεξέλεγκτος, άρα μη μετρήσιμος, αφού γεννάει πλέον τις τρεις γνωστές υποστάσεις παρελθόν παρόν και μέλλον, οι οποίες μπορούν να υποστηρίξουν την έννοια της ζωής.

Πώς θα μπορούσαμε όμως να είμαστε βέβαιοι ότι κατανοήσαμε και αποκωδικοποιήσαμε σωστά την Μυθολογία μας;

Καμία απόδειξη δεν είναι πιο ισχυρή, όσο μία μαθηματική απόδειξη.

Η Συμπαντική Ελληνική Μαθηματική Γλώσσα είναι σε θέση να μας επιβεβαιώσει ολόκληρη αυτή την συλλογιστική διατύπωση της Ελληνικής Μυθολογίας.

Αν μετατρέψουμε αυτές τις τρεις λέξεις που η Γλώσσα επέλεξε να δώσει σε αυτές τις Χρονικές περιόδους, σε ΛΕΞΑΡΙΘΜΟΥΣ, σύμφωνα με τον πιο πάνω πίνακα, θα έχουμε τα εξής αθροίσματα:

ΠΑΡΕΛΘΟΝ = 80+1+100+5+30+9+70+50= 345

ΠΑΡΟΝ = 80+1+100+70+50= 301

ΜΕΛΛΟΝ = 40+5+30+30+70+50= 225

Παρατηρούμε ότι με την βοήθεια της μαθηματικής πράξης της ΠΡΟΣΘΕΣΗΣ, θα μπορούσαμε να τοποθετήσουμε ΠΡΟΣ στην ίδια ακριβώς ΘΕΣΗ, δηλαδή να ΕΝΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ τις τρεις διαιρεμένες Χρονικές περιόδους του Γήινου Χρόνου, που εκφράζουν οι Τρεις Αδελφοί, ο Δίας, ο Ποσειδώνας και ο Πλούτωνας.

Αν όμως θα μπορούσαμε να καταφέρουμε κάτι τέτοιο, θα καταλήγαμε και πάλι στον αρχικό χαοτικό και αδιαίρετο Συμπαντικό Χρόνο, δηλαδή στον Πατέρα τους τον Κρόνο, που εκφράζει την κατάσταση που επικρατεί πριν εκραγεί το Κοσμικό Ωόν, δηλαδή σε αυτό που αρχικά με μία λέξη ονομάσαμεΧΑΟΣ.

Τότε όμως θα είχαμε:

 ΠΑΡΕΛΘΟΝ + ΠΑΡΟΝ + ΜΕΛΛΟΝ = 345 + 301 + 225 = 871.

            Αν εξετάσουμε τώρα και τον λεξάριθμο της λέξης ΧΑΟΣ, μας περιμένει μία ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΕΚΠΛΗΞΗ:

ΧΑΟΣ = 600+1+70+200 = 871.

Διαπιστώνουμε επομένως ότι η ίδια η Ελληνική Γλώσσα, είναι πλήρης Κάτοχος των μυστικών της δημιουργίας του Σύμπαντος και μας αποδεικνύει με απλά μαθηματικά, ότι αν ενοποιήσουμε το Παρελθόν το Παρόν και το Μέλλον αυτό που θα μας δώσει η ένωσή τους θα είναι και πάλι το ΧΑΟΣ, δηλαδή η κατάσταση μη μέτρησης του Χρόνου!

Καταλήγουμε λοιπόν στην εξής μαθηματική Συμπαντική εξίσωση, η οποία μας επιτρέπει να κατανοήσουμε την έννοια του Χρόνου με τον απλούστερο τρόπο που θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει!

 ΠΑΡΕΛΘΟΝ + ΠΑΡΟΝ + ΜΕΛΛΟΝ = ΧΑΟΣ